Όταν η παράδοση συναντά την Τέχνη

Η ΛΟΥΚΙΑ RICHARDS δουλεύει με την υφαντική, μια τέχνη από την ιερή ελληνική κληρονομιά της, για περίπου μια δεκαετία.

 

Κατά την διάρκεια των σπουδών της στην Hochschule der Kuenste στο Βερολίνο (1988-1993), που χρηματοδοτήθηκε από το Κοινωφελές Ίδρυμα Ωνάση, πειραματίστηκε με διάφορες τεχνικές, συμπεριλαμβανομένων και της εκτύπωσης, της φωτογραφίας και του κινηματογράφου.

Ο σχεδιασμός της Ανατολικής Kilim και της ιστορίας του ταξιδιού από την Ανατολή προς τη Δύση, τροφοδότησε την επιθυμία της να μελετήσει πιο διεξοδικά τις ίνες. Το ίδρυμα Fulbright χορηγεί την προώθηση μιας έρευνας για την Ελληνική Συλλογή του Μουσείου Υφαντουργίας στο DC (2008), κι εκεί καταλαβαίνει το νόημα των πολλαπλών νοημάτων των στρωμάτων του υφάσματος. Ένα χρόνο αργότερα, ως air στο atelier Ted Noten στο Άμστερνταμ, δημιουργεί ταπεσαρί και κούκλες εμπνευσμένες από την Red Light Disctrict. Το έργο αυτό την ενίσχυσε την πεποίθηση της ότι οι παραδοσιακές τεχνικές μπορούν να εκφράσουν τις σύγχρονες κοινωνίες.

Τα κοσμήματά της είναι ένα παιχνίδι της μέσα από το οποίο προσπαθεί να εφεύρει κάτι πολύτιμο ως προς τη μορφή και το νόημα από απρόσμενα υλικά. Δουλεύει με υφαντικές ύλες της και εμπνέεται από τα σχήματα, χρώματα και μοτίβα των παραδοσιακών κεντημάτων της Ελλάδα, η χώρα από την οποία κατάγεται η μητέρα της.

Η τελευταία της δουλειά είναι εμπνευσμένη από τα νεολιθικά ειδώλια και τα cuneiforms του κυκλαδίτικου πολιτισμού: λευκά, απλά, πολύ βασικά.