Όταν η παράδοση συναντά την Τέχνη

Η ΛΟΥΚΙΑ RICHARDS δουλεύει με την υφαντική, μια τέχνη από την ιερή ελληνική κληρονομιά της, για περίπου μια δεκαετία.

 

Κατά την διάρκεια των σπουδών της στην Hochschule der Kuenste στο Βερολίνο (1988-1993), που χρηματοδοτήθηκε από το Κοινωφελές Ίδρυμα Ωνάση, πειραματίστηκε με διάφορες τεχνικές, συμπεριλαμβανομένων και της εκτύπωσης, της φωτογραφίας και του κινηματογράφου.

Ο σχεδιασμός της Ανατολικής Kilim και της ιστορίας του ταξιδιού από την Ανατολή προς τη Δύση, τροφοδότησε την επιθυμία της να μελετήσει πιο διεξοδικά τις ίνες. Το ίδρυμα Fulbright χορηγεί την προώθηση μιας έρευνας για την Ελληνική Συλλογή του Μουσείου Υφαντουργίας στο DC (2008), κι εκεί καταλαβαίνει το νόημα των πολλαπλών νοημάτων των στρωμάτων του υφάσματος. Ένα χρόνο αργότερα, ως air στο atelier Ted Noten στο Άμστερνταμ, δημιουργεί ταπεσαρί και κούκλες εμπνευσμένες από την Red Light Disctrict. Το έργο αυτό την ενίσχυσε την πεποίθηση της ότι οι παραδοσιακές τεχνικές μπορούν να εκφράσουν τις σύγχρονες κοινωνίες.

Τα κοσμήματά της είναι ένα παιχνίδι της μέσα από το οποίο προσπαθεί να εφεύρει κάτι πολύτιμο ως προς τη μορφή και το νόημα από απρόσμενα υλικά. Δουλεύει με υφαντικές ύλες της και εμπνέεται από τα σχήματα, χρώματα και μοτίβα των παραδοσιακών κεντημάτων της Ελλάδα, η χώρα από την οποία κατάγεται η μητέρα της.

Η τελευταία της δουλειά είναι εμπνευσμένη από τα νεολιθικά ειδώλια και τα cuneiforms του κυκλαδίτικου πολιτισμού: λευκά, απλά, πολύ βασικά.

 

 

 

Προς Ναυτιλομένους

Αφήστε λοιπόν τις πένες εσείς που δεν διαβήκατε πέρα από τις λέξεις. Που αποστρέψατε το βλέμμα από τη λευκότη των θαλάμων και δεν κλείσατε με τα δάχτυλα, με στοχασμό, κάποια βλέφαρα. Που πατάτε απρόσεχτα το φεγγάρι στη λίγδα της ασφάλτου κοιτώντας στον ουρανό το είδωλό του. Που βλέπετε το γλάρο σαν πουλί λευκό κι όχι σαν πτήση. Που δεν ταξιδέψατε περνώντας έξω απ’ αποθήκες με μπαχάρια κι αγναντεύετε τα καράβια στον ορίζοντα χωρίς επιβάτες και φορτία. Που δεν λάβωσε το πνεμόνι σας μηχανόλαδο και νάφθα και δεν προσκυνήσατε τις άγιες των λιμανιών. Που δεν ακούσατε να σας διηγούνται ιστορίες οι εκτελεσμένοι και δεν προβλέψατε την αυτοκτονία του Μαγιακόφσκι.

Εσείς που δεν καταλάβατε ότι άντρας και γυναίκα όντας μέσα ο ένας στον άλλο είναι ο αριθμός Ένα που αρχίζει τη γεωμετρία του σύμπαντος.

Που δεν μάθατε ότι του λόγου το ψαχνό τρέχει αίμα αν το μαχαιρώσετε.

Γιάννης Σκληβανιώτης